Mar,
Ik ben enorm blij en dankbaar dat ik zo’n geweldige zus als jij mocht hebben. Voor al die momenten dat jij er was voor mij in goeie en in minder goeie tijden.
Jij met je nuchtere kijk op de dingen, met het hart op de tong, met je fijne humor en leuke uitspattingen tussendoor.
Jij blijft m’n inspiratiebron, m’n lieve zus die altijd een warme plek in m’n hart blijft hebben.
Jij geeft me nu kracht om verder te gaan en er te blijven staan.
Merci Mar.
Ik ga je keihard missen.
Kar.

Je was een fantastische meter voor Anton. Je verlegde zijn grenzen en daagde hem telkens dàt tikkeltje uit. Zo kon Anton enkele keren in jouw atelier komen schilderen en verrasten jullie me nadien met kunstwerkjes die m’n dagen en muren lichter maken. Je leerde hem “schoonschrift” - waarbij je met een professionele blik toekeek of hij wel zeker binnen of op de lijntjes schreef, je leerde hem stickertjes kleven bij de juiste prentjes, de betekenis van links, rechts, boven, onder, voor, achter en nog zoveel meer.

In betere dagen nam je hem mee naar toneel, het circus, de film waar je enthousiast meedeed met zijn “bommaklap”. Voor jou leek het geen opgave, je ging er volledig in op. Tot op het einde mocht hij je dagelijks bellen. De telefoontjes werden korter en Anton voelde goed aan dat je ziek en moe was en dat je dood zou gaan. Hij zei je nog “ikke eerst ip-ip-ip-hoera, dan Marjan dood”. Je keek toen met een schalkse blik op je kalenderke en vond toch dat 19 maart nog veraf was. Je gaf al aan dat het niet zeker was of je zijn 18de verjaardag zou halen. Anton vraagt nog vaak naar jou en aan jouw 'fleurig' plekje op het kerkhof vertelt hij honderduit hoe zijn dag geweest is en dat hij je mist. Hij vraagt me dan of jij hem kan horen... Ik denk het wel want ik voel het.

Bedankt, Mar, voor je morele steun en grafische werk voor de vereniging Prader Willi Vlaanderen. Het sprekende en sterke logo van jouw hand wordt nog steeds verspreid via nieuwsbrieven, affiches, website en banners. Ook in de vereniging leef je verder...

Wat een ongelukkige dag. Hij was onvermijdelijk, maar veel te vroeg. Ik zal je missen meter. Beschouw dit maar als m’n laatste nieuwjaarsbrief.

Liefste meter,

Hier ben ik dan, de oudste van je vele petekinderen. Met veel trots de oudste. Vele mooie momenten beleefden we samen: film- en toneelavonden, verjaardagsbezoeken, verhuizen, nieuwjaren...

Aan momenten met mijn meter geen tekort, zoveel zelfs dat mijn broers stuk voor stuk jaloers waren op zo’n meter. Die broers zijn overigens ook niet slecht bedeeld, maar mijn meter is toch maar de zotste, liefste tante van allemaal. Een tante met een heel grote plaats in mijn hart.

Ieder moment bleef plakken. Soms vroeg Moeke zonder reden schoenen aan te doen en m’n tanden te poetsen en dan stond steevast tante Marjan voor de deur om samen naar de cinema te gaan. Daar bleek het dan altijd het ideale weer voor te zijn. Dat vonden wij toch. Meestal aangenaam zomerweer dus. Ik verjaar nu eenmaal in augustus.

Zo werd ook elke verhuis memorabel, uiteraard vanwege die beruchte, loodzware schuivenkast. De kast met de niet minder beruchte bijnaam: de kast-met-de-1000-schuifkes. Intussen weten we nog steeds niet of de ladekast zelf, dan wel de meesterwerken in de schuiven de massa bepalen. - Nu maakt het niet meer uit, vanaf nu is die kast voor mij nu de kast-met-de-1000-herinneringen.

Joris, allé, Nonkel Joris sinds jullie trouw, ik denk aan je. Hoe jij je deze tijd sterk hebt gehouden, Marjan hebt gesteund en jullie samen hebben recht gehouden. Dat bewonder ik enorm. En weet, als er iets is, kan je altijd bij me terecht. Ik onthoud hoeveel liefde je mijn meter hebt geschonken. Bij jou was ze gelukkig.

Toen we de laatste keer met de hele familie samen waren, hebben Marjan en ik nog eens een goed gesprek gevoerd. Over koetjes en kalfjes, over piratenboten en Largo Winch, over tuinen en appartementen, over reizen en avonturen... Ik heb enorm genoten van dat laatste, fantastische gesprek met jou. Op het eind besloten we dat jij altijd mijn meter blijft en ik je petekind. Evenzeer blijf jij altijd in die mooie plaats in m’n hart en ik blijf je petekind.

En ik probeer het vast nog honderd keer: dan doe ik zonder reden mijn schoenen aan en poets m’n tanden. En dan hoop ik dat je nog eens voor de deur staat. Misschien?

Ik ga je nooit vergeten, slaap zacht mijn meterke,
Je petekind, je kapoen,
Rens.

Lieve Marjan,
In parallelle levens kom ik je gelukkig nog tegen, zeg en vraag ik die dingen die ik nagelaten heb. Ik hoor dan duidelijk je stem, je lach en voel je steun.
In dit aardse bestaan word je verdomd hard gemist, goddank zijn er je kunstwerken en de mooie herinneringen.
Tot later en bedankt voor je vriendschap!
Liefs, Maral
december 2016

“Now so long, Marianne, it's time that we began
To laugh and cry and cry and laugh about it all again”
Leonard Cohen